બંધ ગોખલાનાં એક કાંણામાંથી,

જોતો આખી દુનિયા...

હવાનો રુખ જોયા વગર,

એમ જ બાંધતો કનીયા...

કેમ જાણવું આંખ સામેનો સમુદ્ર,

ખરેખર છે નિરપેક્ષ...

દરિયાદિલ ને બદલે બદબૂ ખાબોચિયાની,

થતા બધા સાપેક્ષ...

થશે કોઈ દિવસ બધું સ્થિર,

કાં પછી કરીશ જાતે...

ખબર નથી કેવી રીતે....પણ,

થશે કદાચ એની જાતે...

જોઉં છું કે...પેલા ગોખલા નું કાણું,

હવે થોડું મોટું લાગે છે...

થોડા તો હોઈએને આપણે પણ ખોટા...

નજર કરીએ હવે થોડી મોટી,

ખાબોચિયા પણ હવે થોડા મોટા લાગે છે...!

-સ્વરચિત