ઘણી મસ્ત છે એ,

પ્રભુતાની સદા સદા પાસ છે એ..

ઓછા શબ્દોએ સમજતી બધું,

મારા જીવનની આશ છે એ..

કોઈ દી ના હોય હઠ કે ના કોઈ દંભ,

 મારા ઉતાર-ચઢાવનો સાથ છે એ..

હું એને સમજું અને બમણું એ મને સમજે,

ચાર ફેરાં નો વિશ્વાસ છે એ..

સૌમ્ય ધારાથી ડગલે ને પગલે,

મારા કર્મોનું ઓઢણું છે એ..

મિલનના સમયથી જ છે એ મારું પરાવર્તન,

દૈદીપ્યમાન સફરનું હાસ્ય છે એ..

-સ્વરચિત

સાંજ પડે ને દુર ક્ષિતિજે,

કેસરિયું આભ વિસરતું..

 કોઈની ખુશી ને કોઈની વ્યથાના,

રંગોનું પ્રતિબિંબ નીસરતું..

અગાશીની પાળીએ બેઠેલા,

પારેવાંની મૂંગી વાતો..

બીજી કોઈ અગાશી સાંભળતી,

 કોઈક યુગલનો મુંજાપો...

જીવન છે એવું એક જ આકાશે,

બદલાતા રંગો અનેક,

તડકા છાંયા જીન્દગી ની ભીતર,

પીંછી પરમ્ત્વની એક...

ચાલોને કૈક સર્જન એવું કરીએ,

જેથી જીવન આદર્શ થાય,

સવાલ આત્મદર્શન થી ઉદભવે,

જવાબ સ્વકર્મ થી થાય..!

-સ્વરચિત

ચોપડીના બંધ પાને ફૂલની પાંખડી,

અને વર્ષો નાં વહેણ,

એની રાખ ને તો સુવાસ શેની,

દાયકાઓ વિતેલા કહેણ..

જર્જર સ્મારકની ભીતર , 

નિર્જન તિરાડ દિવાલોની,

તો પણ એમાં વસ્તી છે,

એક વરસાદે પાંગરેલા ગુલાબોની..

 સત્ય શું છે? એ શોધવું જ છે અસત્ય,

માણવો એવી અવસ્થાનો અવતાર..

દ્રષ્ટિગોચર છે એનો જ સ્વીકાર,

ઘણું ભીતર થોડું બહાર..!

-સ્વરચિત

ગરુડનું મેદાન નભ પર નભે,

 તીર જેવી છલાંગ સચોટ..

માનવી નું તો શું નથી અહી?
ભર્યા ભાથે નિશાનની ખોટ..!

-સ્વરચિત

ઇશારા કદાચ ના સમજાય તો ,

પાનું ફેરવશું હવે સપનામાં..

ભાનમાં રહીને શું કરશુ? નશો હવે જિંદગીનો થશે.. જરાક અમથી પરવાનગી અને, અવતાર એક કદમે થયો.. સંગે શરૂ થઈ હતી ચાલ, ને સફર હવે શમણું થશે.. કેળવણીના ડગલાંનો વ્યાપ વિસ્તરી રહ્યો થોડે દૂર, શૂન્યતા તો પણ નહીં હોય મિત્રો, એના આશિષ સદા વરસતા થશે.. ડાયરો અને કસુંબો જેમ પર્યાય ને જેમ મહાદેવને ભભૂતિ, અંજલિ ની અવિરત ઘટા, છબી એક સુવાસની થશે.. બારણું ખખડાવ્યું હતું કે, પ્રારબ્ધએ ખોલ્યું ખબર નહીં.. પણ તેડું બોલ્યું તોરણે ઉભીને, ઓળખાણ હર જન્મની થશે.. યાદોની પાળે ઊર્મિઓ નો મેળો, જેમ નૃત્ય સારસની જોડીનું.. ઝરમર પ્રેમના ટાંકણે કોતરણી સંગેમરમર થશે.. ઇશારા કદાચ ના સમજાય તો , પાનું ફેરવશું સપનામાં.. ભાનમાં રહીને શું કરશુ? નશો હવે જિંદગીનો થશે..

-સ્વરચિત

સદાય મિત્ર રહેલા મારા પપ્પાને અર્પિત..

વડને વીંટળાઈ બોગનવેલ,

જડને જાણે ફૂલનો સ્પર્શ..

છાંયો ઓઢાડી શણગાર થાય..

એકાત્મ સત્વનો અર્થ..

પરોઢનાં પહોરે ઝાકળબિંદુ નીતરે પાંદડી,

એ જડ માટે તો સ્વપ્ન જ ને..!!

કૈક પુણ્ય હશે ચોપડે..

જીવે આવી જીંદગીમાં ઉતરે તો જ ને..?

સમયની બારી માંથી ડોકિયા, 

નદીના પુર સમી ઘડીયાલ દોડે...

હકીકત ને કંડારી યાદે,

રહેવું છે મારે જોડે..

કદાચ પાનખર થાય મોડે..!

-સ્વરચિત

બાજેલી ધૂળ એ શ્વાસ રોક્યો,

છતે તડકે મુંજાયું પાન..

જાલક તો ક્યાંથી લાવે એક,

અગાધ તડકે વગર સાન..

ડોકિયું કરી ને મૂળિયાંથી,

કસ લેતું જેમ કોઈ ચલમ..

સંઘરેલું બાષ્પ બને, સર્વત્ર,

ઝાકળથી કદાચ ભરાય જખમ..

કુદરત જ છે ને, વ્યવસ્થા જ,

વ્યક્તિગત ન્યાય ન કદાપી..

ઊંચક-નીચક માફક જ,

ધરીનું સંવર્ધન અપિ..

જોઈને સરખાવો જીંદગી,

નહિ ઉતરે ગળે મુલ્ય..

બનાવ એને થોડું તુલ્ય..

થોડું જ તુલ્ય..!

-સ્વરચિત